یادداشت مهدیار محمودی

        نگاه غیرخوشبینانه‌ی ویل دورانت به پیشرفت بشر در تکنولوژی و علم و ایده‌اش مبنی بر نارسایی آن‌ها در بهبود نیک‌زیستی انسان چیزی بود که در صفحات مختلف کتاب حس می‌شد (درست شبیه به لذات فلسفه‌اش).

فکر می‌کنم نسخه‌ای همگانی برای معنای زندگی قابل پیچیدن نیست. راه حلی که ممکن است زندگی را برای فردی با جهانبینی x معنادار کند و انگیزه‌ی ادامه دادنش باشد، می‌تواند برای فردی دیگر با جهانبینی y به‌غایت پوچ و تهی از معنا جلوه کند.

در نگاه خودم، می‌توان بعضی انگیزه‌ها را که در کتاب ذکر شد به عنوان نازل‌ترین معنابخش‌های زندگی نام برد: پول، کار، عشق (البته به شرط آنکه با تأویل و تفسیر، این موارد را به سمت و سوی خاصی نبریم).