یادداشت طه احمدی‌زاده

        بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم.
توی حرم امام علی نشسته بودم و تا موقعی که موعدمان بود تا با خانواده سر محل قرار جمع شویم و بریم و بیفتیم توی راه مشایه به سوی کربلا دو ساعت مانده بود. از زیارت آقا چیزی نصیبم نشده بود. همان حرکات عبادی مثل همیشه. زیارت‌نامه را با نماز های خاصش برای نوح نبی و آدم ابوالبشر به جا آورده بودم. دلم گرفت. از اینکه درکم از زیارت اینقدر کم بود دلم شکست. فرصت را غنیمت شمردم، کیف دوشی ام را باز کردم و کتابی که لحظه آخری حرکت از تهران به عراق برداشتم را از کیف درآوردم. همرزمان حسین، ده‌گفتار از حضرت آیت‌الله العظمی سیدعلی خامنه‌ای(مدظله‌العالی) در تحلیل مبارزات سیاسی امامان معصوم(علیهم‌السلام). به شخصه از کتاب هایی که ماحصل به متن برگداندن نوار های‌صوتی‌ای که از سخنرانی های افراد به جا مانده است، هستند، ملول می‌شوم. با این پیش‌فرض کتاب را باز کردم. بحث چنان آشنا به مزاقم آمد که باعث شد در طول راه رفتن در مشّایه(راه پیاده روی اربعین از نجف به کربلا) و به فاصله این عمود تا آن عمود دائم کتاب در دستم باشد و حین راه رفتن هم بخوانم. بحث تا حدی می‌شود گفت می‌تواند مقدمه‌ای بر کتاب انسان ۲۵۰ ساله نوشته شده توسط هم‌ایشان باشد. نویسنده با دقت از بطون روایات سیره اهل بیت را در امتداد هم مانند یک جورچین مرتب می‌کند و تازه در این وقت است که با درک خصوصیت های منحصر به فرد زمانه هر امام چرایی اعمال او و تفاوت های عملش با پدران و پسرانش مشخص می‌شود.
این کتاب را در اربعین امسال(۱۴۴۷) خواندم.
والسلام.