یادداشت صَعوِه

        من تا حالا کتابی از آفریقا نخونده بودم.(خبر اصلی)
به طور کل جالب بود. یعنی واقعا برای یک بار خوندن اونم وقتی کلاست کنسل شده و از اون آدمایی نیستی که با بقیه گرم بگیری خوبه. 
مثل یه جور مستند می مونست که طبیعی و واقعی بود؛ شکل زندگی نامه.
به قول مترجم با وجود حضور جنگ در اوگاندا و حضور عیدی امین این کتاب اشاراتش اونقدر لطیفه به این جنگ که مثل یه جور نسیم می مونه.
چند تا گیر نسبتا بزرگ داره:
۱. معلوم نیست مادر چطوری مرده.
۲. دقیقا چه بلایی سر جونگو و تنگو می آد؟
۳. نمی شه با تک تک کاراکتر ها ارتباط برقرار کرد. البته از یه کتاب ۱۴۰ صفحه ای شاید بیش از این هم بر نمی آد.
فکر کنم باید یه لیست بسازم از کتابایی که شانسی می خرم. فعلا این تجربه رو دوست دارم:))))