یادداشت زهرا دشتی

        کتاب «از هراره تا تهران» رو به نیت مطالعه دیدگاه ها و صحبت‌های آیت الله خامنه‌ای، در دو دوره حضور ایشون در اجلاس سران جنبش عدم تعهد(یک بار به عنوان رییس جمهور ایران و در شهر هراره و دیگر بار به عنوان رهبر ایران که میزبان اجلاس بودند) خوندم. البته متن این دو سخنرانی و بیشتر صحبت های ایشون در اجلاس هراره با سایر مسئولین اجلاس در کتاب آمده بود. اما کتاب به این صحبت ها خلاصه نشده، در طی کتاب، با کلیه وقایع آن برهه از تاریخ حداقل کشورهای عضو اجلاس عدم تعهد آشنا می شیم. در آن زمان ایران درگیر جنگ تحمیلی بود، اما خاورمیانه، آفریقا و آمریکای لاتین هم به نوبه خود درگیر جنگ ها و آشوب هایی بودند که ما، شاید به خاطر مشکلاتی که در اون برهه از زمان داشتیم کمتر ازش شنیده باشیم. کتاب لبریز از حقایق تلخ و روشنگری، از فجایعی که در جهان، به انواع بهانه ها (تبعیض نژادی، نفت، مذهب و ...) روی داده بود. خیلی از این مسائل تاریخی رو شاید اکثر ماها نشنیده باشیم و ندونیم. از این جهت، این کتاب، بیش از آنچه انتظار داشتم بهم داد و البته برای من به شدت دردناک بود. در مجموع از خوندنش بسیار بهره بودم. تنها موضوعی که در کتاب آزارم می داد، لحن کمی پر سوز و گداز و تعریف های راوی در حین تعریف وقایع بود. واقعا تعریف ساده ظلم هایی که به مردم مستضعف جهان شده  خودش به اندازه کافی گویا هست و این لحن و تعریف هایی که در ستایش افکار و شخصیت ها در کتاب شده، به نظرم بیش از آنکه اثر مثبت داشته باشه، باعث دلزدگی می شه. چون هر انسان آزاده ای، با اطلاع از ماجرا، می تونه قضاوت منصفانه ای داشته باشه و نیاز به تلاش برای اثباتش نیست، اگر هم از آزادگی به دور باشه، هر تلاشی، بی فایده است.
در مجموع کتابی پر از اطلاعات تلخ اما مهم بود که می تونه بینش خوبی از چرایی خیلی از مسائل به انسان بده.
اگر به تاریخ معاصر، تاریخ مقاومت و مبارزه علیه استعمار و استبداد  علاقه دارید، این کتاب حرف های جالبی برای گفتن داره.