یادداشت میم صالحی فر

ممنون بابت نکاتی که گفتین🌹🌹🌹 

به نظرتون سن تو این درک مهمه؟ که مثل واکسینه عمل کنه؟ 

خیلی دلم برای دختر این قصه می‌سوخت.
مادرش به خاطر کفشی که برای مهمانی پوشیده بود می‌افته و باعث میشه برادرش  به دنیا بیاد و اون هم عقب مانده. پدر که نادر رو مقصر میدونه میذاره میره و مادرش هم اینقدر از نبود پدر غمگین و افسرده میشه به بچه‌اش حتی شیر هم نمیده. این مادر خودش هم مادر نداره و توی این اوضاع پدربزرگ خانواده که پدر مادری میشه میاد به خونه‌شون تا این زن تازه زایمان کرده و نوزادش و دختر دبستانی رو سر و سامون بده.
پدر باز هم چیزی توجه نمیکنه. مادر دیگه از اتاقش هم بیرون نمیاد. 
همه‌ی اینها تا اخر داستان و تا وقتی بچه تازه به دنیا آمده رو میخوان ببرن تحویل بهزیستی بدن که پدر راضی بشه و برگرده، ادامه پیدا می کنه
در نهایت کار دختر و دیالوگ هاش باعث میشه بچه و پدر باهم توی خونه بمونن

من احساس می کنم اینها همه باهم خیلی سخته برای کودک اتفاق بیوفته یا حتی توی تجربه‌اش به عنوان خواننده با این دختر شریک بشه.
هرچند میدونم نویسنده خودشون تو حوزه روانشناسی متخصص هستند ولی خوب...
نظر شما چیه؟