یادداشت نغمه رحیمی‌پور

        از آن کتاب‌هایی که وقتی تمام می‌شود، دلت می‌خواهد ادامه‌اش بدهی چون شخصیت‌ها آن‌قدر زنده و دوست‌داشتنی هستند که دلت نمی‌آید ترکشان کنی و چه خوب که این کتاب جلدهای دو و سه دارد.
شروع کتاب آرام و خلوت و کم‌شخصیت است و تاحدودی کند پیش می‌رود و ماجرای خاصی اتفاق نمی‌افتد و تا چند فصل به همین نحو ادامه پیدا می‌کند.
پیرنگ از کهن الگوی جست‌وجو استفاده می‌کند. پسری نوجوان که در جست‌وجوی پدر و مادر ربوده شده‌اش است. به مرور ضرباهنگ اتفاقات سرعت می‌گیرد و شخصیت‌ها وجه جذاب‌شان را نشان می‌دهند تا جایی که به تعقیب و گریزهای نفس‌گیر می‌رسد.
باز هم می‌گویم هنرمندی نویسنده در نوشتن دیالوگ‌های جادوگر(رین) و پرنده (کلارک)، به قول خودش جادویی است و به قول رین، منطقی‌تر از منطقی. آن‌قدر که دوست دارم برگردم و دیالوگ‌ها را مجدد بخوانم و جایی برای خودم ثبت کنم.

و در انتهای یادداشت یک افشای کوچک (نترس  بخون، اون‌قدرها هم افشا نمی‌کنم😄)
این کتاب، یک داستانِ جادوگری است که اصلا و به هیچ‌وجه جادو ندارد و تا آخرش هم معلوم نمی‌شود جادوگرش واقعی است یا فقط یک آدم دیوانه است.
این هم از ویژگی‌های خاص این کتاب است.