یادداشت فرشته سجادی فر

        بسم الله الرحمن الرحیم

ناخلف مادری هستم که عشقش حسین است و محرمش. پس روضه می شود نقطه پر رنگ زندگی بی رنگم و در می‌مانم در پیدا کردن  ثِقلی که اشکم را در بیاورد، نه! حتی بالاتر از آن. روحم را بگیرد و چنان درهم بکوبد که چیزی نماند جز لاشه‌ای که فدای مسیر فهمیدن شده.
دو سال پیش بود که  مهمانگاه رو خوندم و امید توی قلبم پرپر زد. که مثل من آدمای زیادی هستن که ثِقل‌شون پیدا شده و اونقدر که فکر میکنم هم آدم بیچاره ای نیستم،اما هنوز یه مشکل باقی مونده بود. اشک چشمم رو تر نمی‌کرد و قلبم  صاف نمی‌شد با خودم.جوون بودم و فرصت نمی‌دادم به خودم که کشف کنم این مسیر رو.
 مسئله اشک با گرو گذاشتن قلبم پیش سه ساله حل شد و حالا مونده بود پیدا کردن راه چاره برای ذهنم که هنوزم برام بازی در می‌اورد. 
کاشوب رو برای همین خوندم. ته قلبم دعا می‌کردم ذهنم آروم بگیره، بهش نشون بدم ببین آدمای زیادی هستن که شرایط ذهنی تو رو دارن و حتی پیچیده تر.پس اینقدر به پر و پای خودت نپیچ بلکه این گره وا شه.
من روایت ها رو دوست داشتم، پی ساختار نویسندگی یا حتی لذت بردن به شکل همیشگیش نبودم. قبول دارم بعضی روایت‌ها سکته‎ای تموم شدن، اما اونا همونجا تموم شدن و هیچ جمله‌ای نباید در ادامه اون روایت‌ها نوشته می‌شد. قبول دارم بعضی روایت‌ها ظاهرا بی‌ربط به محرم بودن، اما محرم همه ادما یکی نیست. 
قبول دارم بعضی آدما تلاش کردن از محرم برای معنا دادن به خودشون استفاده کنن که کار درستیم 
هست، چه معنای از این بالاتر؟
کاشوب اولین جلد از مجموعه پنج جلدیه پس خیلی بهش سخت نگیرید، قاعدتا من مهمان گاه رو بیشتر دوست دارم اما کاشوب لنگر محرمم شد وقتی شدیدا احساس خشم و تنهای می کردم.
پس تشکر میکنم از تک تک نویسندگان این کتاب، دعا می‎کنم برای عاقبت به خیری‎تون.

*مامانم اعتقاد داره نباید با روضه امام حسین شوخی کرد، چیزی شبیه اعتقاد مادر خانم مرشد زاده و دقیقا همون تفکر لطمه خوردن رو داره. می‌دونم تا دنیا دنیاست من به این حد از پایبندی به اعتقاد نمی‌رسم، اما زندگی بی محرم حسین و عزای حسین سراسر لطمه است.

پ‌ن:این یادداشت نباید این شکلی می‌شد، ولی شد دیگه.

پ‌ن: عکس مال محرم سال قبله، همراه محمدمون  تو گرمای ۵۰ درجه درحال خدمت به مادر خانه برای پختن نذری هر‌سالش‌.