یادداشت Amin mousavi

        اگه اسپینوزا فقط یه فیلسوف بود، خب، ماجرا این‌قدر جذاب نمی‌شد. ولی وقتی یه روان‌پزشک امروزی تصمیم می‌گیره بند بند ذهن این مرد تبعیدیِ قرن هفدهمی رو از دلِ قرن بیستم و با نگاهی به نازیسم بررسی کنه، دیگه با یه کتاب معمولی طرف نیستی؛ با یه سفر فکری طرفی. البته از نوعی که گاهی تهش می‌رسی، گاهی هم گم می‌شی توش و شک می‌کنی که اصلاً چی رو باید پیدا می‌کردی.

#مسئله_اسپینوزا بیشتر از اینکه فقط یه داستان باشه، یه تلاشه: برای وصل کردن ذهنِ منطقی و عاطفه‌ی انسانی، برای فهمیدن این‌که تفکر ناب چطوری ممکنه جلوی نفرت یا حتی جنون رو نگیره.

تو هر فصل، انگار داری از اتاق اسپینوزا در آمستردام می‌ری توی ذهن آلکساندر، یه نازیِ درگیر با خودش، با قدرت، با معنا. تضادشون همون‌قدر فکریه که اخلاقی. ولی چیزی که منو گرفت، نگاه #دیالوم به #فلسفه بود. نه به عنوان یه مشت ایده خاک‌گرفته توی کتابخونه، بلکه به‌عنوان نبردی زنده بین انسان و خودش.

برای اونایی که فکر می‌کنن کتاب فلسفی یعنی خشک و خسته‌کننده، این کتاب یه «لطفاً تجدید نظر کن» محترمانه‌ست.
و برای اونایی که دنبال جواب قطعی‌ان؟ خب... اسپینوزا خودش می‌گفت همه‌چیز بخشی از طبیعته. حتی ندانستن.