یادداشت مریم محسنی‌زاده

        "دُن کیشوت" اثری کلاسیک و دارای طنز است. کتاب سرشار از ماجراهای متفاوت، خنده‌دار، هجوآمیز، سرگرم‌کننده و پُر پند و اندرز می‌باشد.
جلد اول کتاب در ۱۶۰۵ میلادی و جلد دوم در ۱۶۱۵ منتشر شده است.
دُن کیشوت مردی است به نام آلونسو کیجانو که در میان‌سالی زندگیش را وقف خواندن کتاب‌های شوالیه‌ای می‌کند. او عقل و هوشش را از فرط مطالعهٔ زیاد و کم‌خوابی از دست می‌دهد و سودای پهلوانی را در سر می‌پروراند. در این راستا تصمیم می‌گیرد به کمک هر فریادرسی برسد.
در هر فصل از کتاب، دُن کیشوت ماجراجویی‌هایی را از سر می‌گذراند و با شخصیت‌های جدیدی روبه‌رو می‌شود که قصه‌های شنیدنی دارند.
این کتاب منبع الهام و مورد ستایش بسیاری از نویسندگان بزرگ می‌باشد. «بن اوکری» برندهٔ جایزه بوکر، هنگام اعلام نتیجهٔ آرای نویسندگان دربارهٔ جهانی‌ترین نویسندهٔ دنیای ادبیات در بنیاد نوبل، گفت:« اگر یک رمان باشد که هرکس قبل از مرگ باید آن را بخواند، آن رمان، "دُن کیشوت" است.»
محمد قاضی، کتاب اسپانیاییِ "دُن کیشوت" را از زبان فرانسوی ترجمه کرده و سروش حبیبی می‌گوید این ترجمه بسیار دقیق است. دریابندری ترجمهٔ قاضی را شاهکار می‌داند و بر این باور بود که قاضی، نثرِ ترجمهٔ "دُن کیشوت" را از سمک عیار گرفته.