یادداشت یحیی نوریان

        نخل و نارنج خیلی زود خواننده را یاد «مردی در تبعید ابدی» می‌اندازد؛ هرچند به قطع نمی‌توان گفت که نویسنده هم چنین غرضی داشته است یا نه اما همین کافی‌ست تا با یک اثر قابل‌قبول و پر کشش روبه‌رو باشیم. 
و البته کار برای نویسنده نخل و نارنج سخت‌تر هم بوده است؛ چه این که شیخ انصاری ، که نخل و نارنج برای او نوشته شده است تقریبا شخصیتی گمنام برای عامه مردم است و کار نوشتن را سخت‌تر می‌کند. داستان مانند خیلی از زندگی‌نامه‌های بزرگان پر است از افسوس و شوق ؛ از حسرت و بالیدن.
اما نقطه فراز داستان ارتباطی‌ست که با قطب عالم امکان ایجاد می‌کند؛ کتاب در اوج می‌ماند و به یک ادعانامه بدل نمی‌شود اما به مرزهایی نزدیک می‌شود که باورهای به شدت مورد نیاز معاصر را زنده می‌کند.
یامین پور در نخل و نارنج هم اثبات قلم می‌‌کند و هم به خواننده تلنگر می‌زند که هنوز حرف معاصری وجود دارد که بتواند در ظرف اصیلی بنشیند....