یادداشت امیررضا بیات

        داستان جذاب بود و لحن گیرا.
پرهیز از زیاده‌گویی به شدت به داستان کمک کرده بود و صحنه‌ها را ماندگار. فضاسازی پررنگ‌ترین شاخصه‌ی اثر بود و یک نمونه‌‌ی مثال زدنی. و از تمامی عناصر داستان عصاره‌ی جنوب می‌چکید.
تنها چیزی که باب میلم  نبود - آن هم معلول سلیقه‌ی شخصی - شاعرانگی بیش از حد نثر بود و تشبیه‌های گاه و بی‌گاه و تمثیل‌های جا و بی‌جا که برای من کمی زیاد بود و  گیج کننده.
البته که بیشتر این شاعرانگی هم به زیبایی استفاده شده بود و تصاویری ناب خلق می‌کرد.