یادداشت نرگس بانو

        کتاب آنی شرلی در اَونلی برام ادامه‌ی یک سفر شیرین بود؛ سفری که دوباره من رو به دنیای پرهیاهو و در عین حال صمیمی آنی برد. این بار آنی بزرگ‌تر شده و مسئولیت‌های تازه‌ای روی دوشش گذاشته شده، و دیدن این تغییر و رشد خیلی لذت‌بخش بود.
یکی از بخش‌هایی که خیلی دوست داشتم، رابطه‌ی آرام‌آرام شکل‌گرفته‌ی آنی و گیلبرت بود. دوستی‌ای که اول پر از شیطنت و شیطانی‌های نوجوانی بود، اما کم‌کم به احترام و درک متقابل رسید. حس می‌کنم نویسنده خیلی قشنگ تونسته این مسیر رو نشون بده؛ طوری که آدم از ته دل لبخند می‌زنه و دلش گرم می‌شه.
از طرف دیگه، آنی در نقش یک معلم واقعاً دلنشین بود. صبر، مهربونی و نگاه متفاوتش به بچه‌ها باعث شد بارها با خودم فکر کنم که چه‌قدر می‌تونه الهام‌بخش باشه. انگار هر بچه‌ای در کلاس براش یک دنیا بود و اون با عشق تلاش می‌کرد دنیاشون رو زیباتر کنه.
این جلد برای من پر از لحظه‌های رنگی بود؛ گاهی خنده، گاهی اشک و گاهی همون آرامشی که فقط از هم‌قدم شدن با شخصیت‌هایی مثل آنی میاد. هر بار که کتاب رو می‌ذاشتم کنار، حس می‌کردم انگار تازه از یک مهمونی گرم و پرمحبت برگشتم؛ مهمونی‌ای که هنوز صدای خنده‌هاش توی ذهنم می‌پیچه.