یادداشت مینا

        سالها بود که میخواستم این کتاب رو بخونم و خوشحالم که بالاخره به بهانه‌ی اومدن فیلمش رو پرده‌ی سینما کتابو شروع کردم. (امشب میرم فیلمشو ببینم) چی بگم ازین داستان؟ خوندش ساده و سریعه و توصیفش سخت.

کتاب برای نوجوون ها نوشته شده بنابراین خوندنش بسیار راحته. بصورت اول شخص نوشته شده و بخاطر کم حجمی کتاب تو یک یا دو نشست خونده میشه. ولی احساساتی که در انسان ایجاد میکنه به این راحتیا فراموش یا هضم نمیشه.

فصل‌ها کوتاهن و عنوانشون بصورت جمله‌های بامزه‌ایه که باعث میشد  کنجکاو بشم و بگم باز تو این فصل دیگه قراره چی پیش بیاد؟؟

***
خلاصه داستان:
زیبا، دختری اول دبیرستانی که تو یه خوابگاه دختران زندگی میکنه، یه روز ناگهانی باباش بهش زنگ میزنه و ازش میخواد به ملاقاتش بیاد و کمکش کنه فرار کنه تا بتونن دو تایی فردا رو که تولد زیباست جشن بگیرن.
و این میشه شروع ماجراهای روز تولد زیبا، دردسرایی که باهاشون مواجه میشه و از جانب وضعیت خاص پدرشه، و رو شدن بخشهایی از گذشته زندگی این دختر و دردهای روحیش.
***

و بمب‌ آخر داستان... وقتی خواننده می‌فهمه زیبا چه مشکلی داره ولی خود زیبا و دکتری که دقیقا تخصصش همون بود و سرسری از کنارش رد میشه، هیچکدوم نمیفهمن. قلبم برای این دختر، برای تجربه‌هاش، برای تنهاییش و برای عشق به پدرش و برای آینده‌ش به درد اومد.

ولی از یه چیز حالم خوب شد. اینکه آدمی غریبه وجود داشته که روزی دست کمک به سمت زیبا دراز کرده، اونم در شرایطی که ازون بدتر نمی‌تونسته باشه، و همون شاید برای همیشه زیبا رو نجات داده باشه. اون آدم که زیبا تو کتاب انگار داره گاهی داستانو تو ذهنش برای اون میگه، «شما» خطاب میشه؛ ناجی زیبا در یک روز سرد و برفی. و اون آدم می‌تونست کمک نکنه، راهشو بکشه و بره، ولی عوضش یک زندگی رو نجات داد. نگفت «دختر من که نیست، به من چه!» و من عاشق این مورد تو داستان شدم.

زیبا دختریه که شاید بعضی از شرایط زندگیش متفاوت از زندگی عادی خیلی از مردم بوده باشه، ولی حس «یکی از خودمون» میده و آدم باهاش همذات‌پنداری میکنه، با اینکه خیلی از ترسای اونو من هیچوقت تجربه نکردم. و علیرغم تموم ترسهاش، بشدت شجاعه، بشدت عاشق پدرشه، و خیلی خیلی قویه.

بعد نوشت: فیلمشو دیدم. خیلی قشنگ بود. ولی با کتاب فرق داشت. از اول تا آخر فیلم اشکام سرازیر بود (البته خب من موقع دیدن فیلم کلا زیاد احساساتی میشم.)