یادداشت مریم پیروی

        اول از همه از این بگویم که این کتاب واقعا خواندنی‌ست؛ مخصوصا اگر برای خودتان یک سیر مطالعاتی از آن استخراج کنید. ادبیات داستانی ایران از سال ۱۲۷۴ شروع می‌شود و در این کتاب تا انتهای دهه‌ی ۶۰ شمسی مورد بررسی قرار گرفته است. از من می‌شنوید، این کتاب را از ابتدا شروع کنید و هر وقت که به اسم کتاب رمان، مجموعه داستان و... رسیدید، سریع بروید و آن کتاب را بخوانید و تا تمامش نکرده‌اید، به این کتاب (صد سال داستان) برنگردید.
در واقع یکی از مشکلاتی که با این کتاب داشتم، همین بود که کتاب‌ها را به طور کامل و با تمام ماجرای آن‌ها توضیح می‌داد و عملا به قول انگلیسی‌ها اسپویل می‌کرد! از یک جایی به بعد، دیگر هر جا اسم کتاب‌ها را می‌آورد، می‌رفتم جلوتر و تلاش می‌کردم قصه‌ها را برای خودم لو ندهم.
البته یک مشکل دیگر هم همینجا خودش را نشان می‌داد و آن هم نظم نداشتن کتاب بود که ناگهان از نویسنده‌ای به نویسنده‌ی دیگر می‌رفت و کتابی را نصفه و نیمه توضیح داده، سبک نویسنده‌اش را شرح می‌داد.
خلاصه که سر این کتاب ذهن و چشمم را فدا کردم ولی از اینکه توانستم دید کلی مناسب‌تری از ادبیات معاصر پیدا کنم، خوشحالم. کاش نویسنده با نظم بهتری می‌نوشت تا این تجربه هزار برابر بهتر می‌شد.