یادداشت سارا فاطمی

        به نظر من نوشتن درباره ی جنگ تحمیلی و زمینه های قهرمانی ملت ما ، از واجبات جامعه ی نویسندگی ایران است. و مجموعه‌ی چند جلدی ایران شهر، تا این جای کار، از عهده ی این مسئولیت خطیر بر آمده است. جلد اول مجموعه تقریبا ، مختص  معرفی شخصیت های اصلی، پیشینه ی خانوادگی آنان و شرایط زندگی آنان تا روز قبل از شروع جنگ است. من با فرهنگ و تعاملات مردم جنوب آشنایی نداشتم و نوع مکالمات و تعاملات و سبک زندگی آدم های روایت، برای من جذاب بود.
 نکته ی جالب توجه داستان این است که همه ی شخصیت ها، کمی ها و عیب های مخصوص خود را دارند. هیچ کس کاملا سفید و یا سیاه نیست و خانواده ها با وجود ایرادات و ناهمخوانی ها، کنار هم و دلسوز جان هم هستند. 
برخی واقعیات و حوادث تاریخی رخ در آن زمان، در بطن داستان گنجانده شده است و با شخصیت ها پیوند خورده، که برای خواننده نسل جوان و بدون اطلاع از تاریخ، موجب اطلاع رسانی، کنجکاوی و تحقیق بیشتر خواهد بود. 
روایت داستان خطی نیست و دارای فلش بک هایی است که بر تعلیق و هیجان آن می افزاید. 
نکته ی جذابی که مرا به تحسین داستان وا میدارد، شخصیت های زن داستان است که هریک، ایدئولوژی، سبک رفتاری و جهان بینی مختص خود را دارند و نقشی محوری در داستان ایفا میکنند. از زنانگی لطیف و معصوم سارا گرفته  تا هیبت و رشادت سیما، مهربانی بی دریغ فاطو و مدیریت و از جان گذشتگی زهرا و عشقی که در تمام این زنان نسبت به همسران و پدران و برادرانشان موج میزند، همه و همه برای من سمفونی جان بخشی بود که در کمتر کتابی دیده بودم. 
از جلد چهارم به بعد همراه کتاب، نقشه ی جغرافیایی مربوطه هم ضمیمه شده است، که در بهتر تصویر کردن داستان موثر است. 
در جاهایی از داستان، مثل 
اما نویسنده ی محترم گاه در روایت یک واقعه ی تاریخی یا توصیف یک جریان فکری ، کمی ناشیانه عمل کرده است و باعث پرش فکری مخاطب می شود. حتی در برخی موارد، مانند یک جسم خارجی، در میانه ی یکدستی جریان داستان ،در نظر مخاطب،  کاملا به چشم می‌آید. به طوری که گویی نویسنده با دست و دلبازی، حجم زیادی از اطلاعات را به داستان سرازیر میکند که در دراز مدت داستان شاید توجیه شود اما در لحظه به نظر گزافه گویی است. 
نکته ی دیگر که این که گاه تشبیهات و کلمات ادبی به درازا می‌کشد و بار دراماتیک مکالمات هم بی دلیل زیاد است و اینها همه از حوصله ی مخاطب خارج است و همراهی با داستان را کمی سخت می‌کند. 
به طور کلی ایران شهر، شما را خوشحال و سرزنده نمیکند، به هرحال روایت جنگ و مظلومیت مردم و خشونت زمانه است، اما تک لحظه های طنز کم ندارد و مخاطب را در همراهی قهرمانان بی نام، سرشار از حس غرور و میهن پرستی میکند.  
بر شما باد خواندن ایران شهر♥️