یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        منتقد برجسته، جان راسل در نیویورک تایمز نوشته است، "کیتای به تمام معنا، نوآورترین نقاش زنده‌ی جریان بازنمایانه است".
کیتای در کالج سلطنتی هنر لندن رهبر غیررسمی گروهی از هنرآموزان مستعد شد هر کدام در آینده به موفقیت‌هایی دست یافتند. این افراد دیوید هاکنی، الن جونز و پتریک کول‌فیلد بودند که به نسل پاپ معروف شدند.
طبق گفته علی‌گلستانه مترجم کتاب جریان هنری‌ای که کیتای به آن متعلق بود پس از هنرمندانی بوجود آمد که بر آن بودند که هنر مدرنیسم با رسیدن به مرحله "انتزاع پسانقاشانه" به فرجام خود رسیده و این شکل از هنر نیروی انتقادی لازم برای مواجهه با بحران‌های روز و تغییر مناسبات انسانی را ندارد. آنها با تاکید بر ایده و نقش زبان سعی کردند مرز میان هنر و سیاست را بردارند. این نگاه بدبینانه اما مانع از آن نشد که بخشی از هنرمندان به نقاشی به‌خصوص از نوع فیگوراتیو آن بازگردند. هنرمندانی چون فرانسیس بیکن، لوسین فروید، دیوید هاکنی، آنسلم کیفر، ساندرا بلو و بسیاری دیگر از این دسته بودند. رانلد بروکس کیتای یهودی که از خانواده‌ای چپ‌گرا می‌آمد نیز در میان این نقاشان جای می‌گیرد.
نکته‌های گلستانه و استفاده از جایگاه کیتای برای باز کردن نحوه مواجه هنرمندان ایرانی با مسئله مدرنیسم بسیار خواندنی است.
کتاب توسط اندرو لمبرث منتقد هنری نوشته شده و بخش عمده‌ای از کتاب پیش رو از مصاحبه آخری که او با کیتای انجام داده شکل گرفته.