یادداشت سید هادی میرمهدی

        خواندن "موآ" 
در روزی بارانی در اردیبهشت ۰۳  خیلی لذت بخش بود.
از بین سفرمان های ضابطیان،  آخرین اثری بود که امروز خوندم.
شیوا، روان، ساده و بدون تکلف 
در عین حال آمارهای قشنگ از کف ویتنام ارائه کرد.
توصیفات نویسنده را دوست دارم
و اینکه گاهی در این میان ، ریشه بعضی چیزها را به دست می‌آورد و در کتاب خاطرنشان می‌کند نیز دوست داشتنی ست.
تا جایی که دیدم وقتی در منطقه روستایی در شمال ویتنام نزدیک مرز چین به گردش رفته بود، حتی نام ۵ قبیله ای که در آن روستاوساکن بودند نیز ذکر کرده بود. 
هیجان نویسنده در ثبت وقایع  هنگام سفر
و سر و سامان دادن آن هنگام سکونت در شهر خودش 
باعث می‌شود که با نوعی با دائرة المعارف از نوع سفرنامه مواجه باشیم.