یادداشت عصماء

        به نام آنکه جان را فکرت آموخت 

و امّا نهج البلاغه؛ کتابی که چندین و چند بار خواندم و هر بار تازه تر از قبل با من سخن گفت. از غُربت نویسنده اش گفت. از امام ع  گفت که در طول تاریخ هنوز در چاه تنهایی خویش فریاد سَلونی قَبلَ آن تَفقِدونی را سر می‌ دهد و کسی شنوا نیست. و گویی هر شب ما شب قدری ست که هنوز قرآن مَصحف طلوع نکرده قرآن ناطق غروب می کند و این ما هستیم که دیدار ستاره سحر را به خوابی اندک فروختیم و چه زیانکاریم ما.
بگذریم. من علم تفسیر ندارم و کتاب ابعاد مختلفی دارد که دَرکش از عهده من خارج است. ولی در خصوص مسائل روانشناختی، آنچیزی که من از ظاهر مطالب آن فهم کردم این بود که به واقع باید امام علی بن ابی طالب علیهما السلام را اوّل روانشناس دنیا معرفی نمود و اینکه چندین و چند کتاب در این حوزه می توان نوشت که ما غفلت کردیم و دیگران نوشتند. 
گشتی بزنیم در این دریای روانشناسی که مولانا چه زیبا سروده: یا علی ع که جمله عقل و دیده ای. شمه ای واگو از آنچه دیده ای. چشم تو ادراک غیب آموخته...
"عادت بد دشمنی است که با قدرت به صاحبش حکومت می کند."
"کار اندکی که ادامه یابد، از کار بسیاری که از آن به ستوه بیایی بهتر است."
" همهٔ محبتت را نثار دوستت کن، امّا همهٔ اعتمادت را به پای او مریز."
"به یقین بدان که تو، به همهٔ آرزوهای خود نخواهی رسید."
"با آنچه در گذشته دیده ای یا شنیده ای، برای آنچه که هنوز نیامده استدلال کن، زیرا تحولات و امور زندگی همانند یکدیگرند."
"کسی که کِردارش او را به جایی نرسانَد، افتخارات خاندانش او را به جایی نخواهد رساند،"
"با سکوت بسیار، وقار انسان بیشتر می شود."
... و ادامه دارد تا بینهایت