یادداشت عینکی خوش‌قلب

        کتاب اول یعنی «پنج نفری که در بهشت ملاقات می کنید» جزو موارد صدر لیست کتاب های محبوبم بود و هست. اینکه که بعد از مرگ پنج نفر را ملاقات می کنیم تا معنای زندگی مان را بفهمیم سوژه بی نظیری بود. ماجرای راز آلود و عجیبِ «اِدی» و در نهایت پایان بی نظیرش باعث می شد آن را یکی از بهترین کتاب های زندگی ام بدانم. همه ی صحنه های آن کتاب را هنوز خوب یادم هست. انگار خودم تجربه شان کرده باشم. 

حالا در مورد این کتاب، که دنباله کتاب اول محسوب میشود، سوالم این است آیا اصلا لزومی داشت که آن کتاب ادامه داشته باشد؟ دنباله ای که به وضوح از کتاب اول ضعیف تر است. اندک جذابیتی هم که دارد از کتاب اول وام گرفته است. از طرفی برخلاف جلد اول پایانی به شدت کلیشه ای دارد.

میچ آلبوم به خاطر «سه شنبه ها با موری»، «پنج نفری که در بهشت ملاقات می کنید» و «اولین تماس تلفنی از بهشت» نویسنده محبوب من است. اما گاهی فکر می کنم شاید روزهای اوجش به سر آمده ....