یادداشت زهره دلجوی کجاباد

        کتابهای تاریخ شفاهی ادبیات نیستند. فرم داستان یا تصویرپردازی و تخیل چندانی ندارند ولی از یک جهت کتابهای بسیار پرارزشی هستند. برای ما که می‌خواهیم بنویسیم حکم  خوراک را دارند. البته که هر تاریخی را روایت نکرده‌اند و سراغ  زندگی هر فردی نرفته اند ولی برای آشناشدن با فضای کشور و روحیات آدم‌ها کتابهای بسیار خوبی هستند. این کتاب هم من را با خانمی به اسم عفت آشنا کرد. طوری که انگار از بچگی تا همین الان در همه‌ی لحظه‌های زندگی کنارش بوده‌ام و برای کسی که می‌خواهد بنویسد چه چیزی بهتر از پرکردن خلا تجربه‌های نزیسته‌ی خود با خواندن تجربه‌ی زیسته‌ی دیگران ؟ از این بابت خوشحالم که با مرکز تاریخ شفاهی آشنا شدم و به دوستان نویسنده خواندن کتابهایشان را توصیه می‌کنم.