یادداشت رضا صادقیان

        نمی‌‌دانم در وقتِ مناسبی خواندمش یا نه: در روزهایی که مشغولم به خدمتِ سربازی، در ارتش. راستش حالِ دوگانه‌ای داشتم. هم اشتراکاتی با وضعیتِ فعلی‌ام داشت و هم افتراقاتی. افتراق از این جهت که زین پس هرگاه در طولِ خدمتم سختی‌هایی بر من تحمیل شود، با خودم خواهم گفت «از ستم‌هایی که به طاهر و هم‌رزمانش شد که بدتر نیست! همان‌طورکه آن‌ها دوام آوردند، من نیز تاب می‌آورم». سربازها این کتاب را بهتر می‌فهمند، سطر به سطرش را؛ به‌ویژه آنان که مثلِ من به‌حدِّ احمقانه‌ای نازک‌طبع و خیال‌پردازند و هیچ‌جوره نمی‌توانند خود را با محیطِ سخت و صلبِ نظامی سازگار کنند. دوستش داشتم.