یادداشت منصوره جعفریان

        صداهای دیگر
نویسنده: امیرحسین قاضی
چاپ اول: بهار ۱۴۰۱
نشر: آذرباد
تعداد صفحات: ۲۸۸
📚📚📚📚📚📚📚📚

«دستی با ناخن هایی که زیرش گل و لای و خون مردگی بود از تاریکی بیرون آمد و شانه ی پدرش را گرفت... نیما یکه خورد و عقب نشست.سرش را بالا گرفت. فرح پشت پدرش ایستاده بود. فک شکسته و دهان خونینش باز شدند. دندان هایی که سنگ آن ها را شکسته بود، نمایان شدند و جیغ کر کننده ای از حفره تاریک دهانش خارج شد.»

«نیما زند» مترجم و نویسندهٔ سی و پنج ساله ای ست که نه سال قبل نخستین کتابش « جایزهٔ کتاب سال جوانان» را به خود اختصاص داد، امّا از آن زمان نه تنها در حوزه نویسندگی که حالا در زندگی زناشویی اش درگیر مشکلاتی ست.
یک رخداد غیرمنتظره نیما را غافلگیر می کند. پیشنهاد عجیب مردی به نام «امین رحمانی» که از سوی موکلش از نیما می خواهد داستانِ خانهٔ متروکه در روستای کلارود(کنارود) طالقان را بنویسد. اگرچه این خانه رازی مخوف را بعد از سالها در سینهٔ خود پنهان دارد، امّا دستمزد نگارش کتاب از سویی و احتمال استقبال مخاطبان کتاب از دیگر سو، نیما را مشتاق نوشتن سرگذشت این خانه می کند. آن هم در شرایطی که همسرش نازنین باردار است و به زودی دخترشان به دنیا خواهد آمد.
نیما برای شناخت مکان و راز و رمزهای خانه راهی روستا می شود.خانه در روستایی واقع شده که نیما کودکی اش را در آنجا سپری کرده است. 
در این خانه سالها پیش در یک جنایت خونیم دختر جوانی کشته شده است و بعد از تمام این سالها شایعات و حقایقی از سوی اهالی روستا نقل شده که اجازه نمی دهد خانه به دست فراموشی سپرده شود. 
نیما مشتاق است که پرده از این راز وحشتناک بردارد و در ادامه ماجراهایی برای او رخ می دهد. یکی از این ماجراها دیدن شبح دختر در آینه است؛ شبحی ترسناک.
«صداهای دیگر» نخستین کتابی ست که در ژانر وحشت خواندم. با قلم روان و شیوای نویسنده از پیش آشنا بودم. در رمان «دیوار۱۳۵۸». توصیف دقیق مکان‌ها، فضاها، شخصیت ها و حتی صحنه های ترسناک چنان حقیقی ست که تجسّم آن چندان دشوار نیست. بدون اینکه نویسنده در نگارش جزئیات و حوادث درگیر اغراق های غیرضروری شود. آنچه غافلگیرم کرد پایان تکان دهنده و دور از ذهن این داستان بود.
واقعیت این است که «همهٔ ما اسیر گذشته مون هستیم.»
تاریخچهٔ این خانهٔ متروکه، برخی از شخصیتهای رمان و نیز مکان ها واقعی ست.