یادداشت عصماء

        به نام آنکه جان را فکرت آموخت 

بدون تفصیل و خلاصه بگم که کتاب خوبی بود. نکته ها و بریده های زیادی هم می‌شد ازش بیرون کشید هر چند که رگه هایی از روانشناسی زرد داخلش وجود داشت امّا در کل کمتر انگیزشی و تو زرد بود.
راستش رو بخواین خسته ام از کتاب هایی که کل مسؤوليت زندگی و اتفاقات اون رو به گردن فرد میندازه و به قول دکتر شکوری ساختارهای اجتماع و خانواده رو تبرئه میکنه این واقعاً ظالمانه ست. "میان معدود افرادی که خواستند و توانستند یک قبرستان از کسانی ست که خواستند ولی به هر دلیلی نشد."
چقدر خداوند با بنده هاش مهربانه همونقدر که فرموده: برای انسان جز سعی و کوشش نیست به همون اندازه هم تأکید کرده که: ما بیشتر از توان و وسعت هر کس به او تکلیف نمی کنیم. گاهی بد نیست به روانشناسی الهی اعتماد کنیم که او بهتر از همه بنده هاشو میشناسه و به زندگی اونها اِشراف داره.