یادداشت sajede sajede 1403/1/11 از رنجی که می بریم جلال آل احمد 3.1 14 دیگر از درزهای مبهم دیوار نم کشیده زندان صدایی برنمیخاست. همه خاموش بودند.چند نفر بی صدا اشک می ریختند.عده بیشتری به جسد رحمان خیره شده بودند...هوا کم کم مثل صورت مهتابی رنگ رحمان روشن می شد 1 0 0 (0/1000) نظراتتاکنون نظری ثبت نشده است.
