یادداشت عین راء

        کتاب در نقد و توهین به نظام آموزشی است. کینه نویسنده کتاب نسبت به نظام آموزش و پرورش نه عجیب ولی بی مثال است که فکرش را هم نمی کردم کسی این حجم از مطالب را در بد بودن آموزش و پرورش بنویسد.

 نویسنده خود از سمپادی هاست به گمانم. اجحاف هایی که در طول دوران تحصیل به خود و دیگران شده است را گرفته و آن را به همه جا تعمیم داده و یک نظام سیاه آموزشی را ترسیم کرده. 

 تقریبا کلمه ای از ستایش و خوبی کسی در این کتاب یافت نمی شود. در مقدمه هم نویسنده سعی کرده بگوید که حرف هایی که می زند ممکن است مثال نقض هایی داشته باشد ولی در کتاب مکرر کل نظام آموزش و پرورش را زیر سوال می برد. عبارت هایی مثل حداقل پنجاه سال عقب تر از نظام آموزشی کشورهای صنعتی را برای نظام آموزشی به کار می برد که نشان می دهد خیلی به مقدمه اش نباید توجه کرد. 

 اینکه گفتم کینه اش بی مثال است، بی جهت نبوده که فکر کنید کسی از این نظام آموزشی استفاده کند و با سواد بشود و بعد یک خوبی از آن به زبان نیاورد و با همان سوادی که در این نظام آموزشی یاد گرفته، کتابی بنویسد برای کسانی که در این نظام آموزشی تحصیل کرده اند. کمی انصاف بدهیم خیلی دیگر سیاه نمایی شده و همه چیز را به همه چیز ربط داده.

 راستش خیلی هم متوجه نشدم، کتابی با تیراژ ده نسخه، و با چنین موضوعی چرا نوشته شده و چه هدفی را دنبال کرده. 
	
 به گمانم نویسنده وقتش را تلف کرده. ارزش نداشت این ها را بنویسد و از آن نتیجه گیری های کلی کند. این نوع نوشتن به درد شبکه های اجتماعی می خورد که زیر هر پست، عده ای درد دل کنند و به نویسنده دلداری بدهند و همین. یعنی جایی که هم مخاطبش دنبال یاد گرفتن چیزی نیست و هم نویسنده اش دنبال فرادهی چیزی نیست. به درد این جور فضاها می خورد نه کتابی که نویسنده باید سر تک تک کلمات فکر کند و مخاطب هم برای یادگیری جلو آمده. 

 خیلی از حرفهایی که نویسنده نوشته جواب دارد. گاهی اشتباه فردی بوده و گاهی نویسنده اقتضائات کار اجرایی را درک نکرده. 

خواندن کتاب برای معلم ها بد نیست البته. می توانند ذهنیت دانش آموزان را بدانند.