یادداشت مریم علویان

        روزی در زندگی به این سوال رسیدم که《اگر من حواسم به خیلی چیزها نباشد، چه خواهدشد؟》
انتظار داشتم این جواب را از زندگی بگیرم که: خب، جایزه‌ی همیشه هوای همه‌چیز داشتن تو این است که حالا همه‌کس و همه‌چیز هوای تو را داشته‌باشند!
که واضح است زندگی چنین پاسخی نداد. فقط گفت: تماشا کن چه‌طور مجبور خواهی شد چندبرابر قبل هم بهایی برای جبران کم کاری‌هایت بدهی!
دقیقا پاسخی که به کارل هم داد!
معنای زندگی من، کارل و هرکس دیگری لااقل برای خودمان روشن است. شاید تک‌تک ما از انجام وظایفمان خسته‌شویم، اما باید باور کنیم زندگی قانون‌های خودش را دارد که همیشه شبیه خواسته های ما نیست.