یادداشت عین راء

        خاطرات سفر یک خانواده سه نفره از ایران به مالزی و سنگاپور و بعد هم نیوزلند، از زبان مادر خانواده.

نویسنده، یکی از خود ماهاست. غریبه نیست. می شناسیمش انگار. صداقت و بی ریایی اش در بیان تجربیات، دیوار حائل بین مخاطب و نویسنده را برداشته و باعث می شود از جایی به بعد با نویسنده صمیمی بشوید و حس کنید دوست دارید زیر هر نگاره اش نظر بدهید! گاهی دلداری بدهید و گاهِ معدودی قهقهه بزنید و گاه های بیشتری احسنت و آفرین بگویید و دعای خیر کنید. 

نویسنده ی اول کتاب، با نویسنده آخر کتاب زمین تا آسمان متفاوت است. اول کتاب، یک دختر خارج رفته است که البته چندان هم پخته نیست. اما در آخر کتاب، یک خانم و مادر و همسر موقر و پخته است و در مواجهه با مشکلات، البته آن قسمتی از مشکلات که آن ها را روایت کرده، سعی می کند خوب عمل کند. البته که همه اش هم دست خود نویسنده نیست! اصرار ندارد در مقام سوپر وومن حاضر شود! نه. می داند خدایی هست. می داند همه چیز دست خودش نیست. و می داند که باید تلاشش را بکند و می داند که باید درس بگیرد و هزار می داندِ دیگر که او را ابرقهرمان نمی سازد. یک انسان مثل خود ما، البته با شعور و پخته. 

بعضی مقاطع کتاب برایم خیلی آموزندگی داشت. از جمله برخورد نویسنده با لباس! واقعا خوب بود و خوشم آمد. بعضی مقاطع دیگر هم برای من شاید بدیهی به نظر می رسید ولی کامل مشخص بود که نویسنده سیر تکون و پیشرفت خودش را نوشته و برای خیلی ها بدیهی نیست و باید بدانند. البته که دانستن کفایت نمی کند و باید تجربه کنند. جایی نویسنده نوشته بود که بعد از شنیدن خیلی خبرهای خوب و بد نمی داند باید تبریک بگوید یا تسلیت که روی دیگر ماجرا را هنوز خیلی ها نمی دانند. این را باید تجربه کرد و سرد و گرم روزگار را چشید تا فهمید. کار گفتن و شنیدن نیست!

شیرینی و سختی زندگی را در کنار هم به تصویر کشیده بود. البته که شیرینی متن زندگی و روایت نویسنده است و همین هم باعث می شود انسان رغبت داشته باشد به خواندن بقیه کتاب.

به گمانم برای کسانی که تازه ازدواج کرده اند، قصد مهاجرت دارند، تازه مادر ها و ... کتاب مفیدی است. 
محدودیت سنی ندارد ولی من یکی حیفم می آید مطالب کتاب را لا به لای دست و پای هرکسی بریزم! یعنی برایم قشنگ و جذاب بود. اما با این حال خواندنش را به همه توصیه می کنم.