یادداشت فاطمه سادات امامی

        و پایان...

روایت صد سال تهور یک نسل.
صدسال تنهایی یکی از اولین رمان های خارجی بود که اوایل نوجوونی اسمشو شنیدم اما فرصت خوندش پیش نیومد تا الان.
چقدر نمادها و استعاره هاش خوب بودن
بعد این کتاب دلم میخواد بیشتر از  رئالیسم جادویی بخونم.
جایی بین مرز واقعیت و خیال که راحت میشه همه چیز رو به بازی داستان گرفت.

#چند_از_چند
۳۰از۵۰