یادداشت dream.m

        در مورد نمایشنامه خوندن، معتقدم بهتره و حتی بنظرم باید از قویترین کارها شروع به خوندن کرد تا دلزده نشد. نمايشنامه خوندن سخته، ارتباط برقرار کردن باهاش و تصور کردنش به ذهن تصویر ساز خلاق احتیاج داره.  درسته که حجم نمایشنامه معمولا کمه ولی مواجه شدن با مفاهیم کلی ذهن نویسنده و دریافت همه حرف اون توی مدت کوتاه و ترجیحا بی وقفه، کار عامه پسندی نیست.  بخاطر همین معمولا نمایشنامه خوندن محبوب نیست. به همین خاطر پیشنهاد من اینه اگر می‌خواهید نمایشنامه خوندن رو شروع کنید، سراغ کارهای طراز اول و قوی برید. البته بازهم سبک مورد علاقه تون رو دنبال کنید بنظرم بهتره. مورد داستان اما خیلی وقتها آسون میگیرم و مشکلی با خوندن هرچیزی ندارم. 
تا الان که نمایشنامه های ایرانی رو خوندم و زیاد هم نیستن، بنظرم نغمه ثمینی شاهکار مینویسه و خوندنش شروع فوق العاده ای میتونه باشه برای انس گرفتن با نمایشنامه.
نمایشنامه هیولاخوانی با موضوع نقد سانسور و سانسورچی کار متوسط به بالایی عه. انتظارم از نغمه ثمینی رو برآورده کرد و دوستش دارم.