یادداشت پرنیان صادقی

        تلخ،غم‌انگیز و در عین حال بسیار زیبا بود.روایتهایی از مهاجرت دختران ژاپنی به امریکا به عنوان "عروس‌های پُستی "با هزاران امید، که به یاس تبدیل می‌شود.اتفاقاتی تلخ و عجیب که از زبان این دختران در زمان و مکانهای مختلف تعریف می‌شود.
سالها با تمام مشقات می‌گذرد و باز محکوم به مهاجرت میشوند با این تفاوت که دیگر امیدی در دلهایشان نیست!
کتاب سبکی مستند‌گونه دارد و برگرفته از داستان زندگی این دختران است و نه عینا همان افراد و وقایع. با این حال اثرگذاری و تصویرسازی آن بسیار عالی و ملموس است.

گاهی با اشخاصی روزگار می‌گذرانیم که شاید به چشم‌مان نیایند، غافل از تاثیر ناخودآگاهی که بر زندگی و انتخابهای ما دارند.بخش زیبا و به یادماندنی کتاب برایم همین قسمت بود...جاییکه فرهنگ دختران ژاپنی بی‌صدا اثر گذاشته بود و بعد از رفتنشان حس شد.