یادداشت محمد مهدی شاطری

            * چطور دلم می آید درباره این کتاب بد بگویم؟*

کتابی که هادی محمدیان تصویر گری اش کند و کلر ژوبرت داستانش را بنویسد چقدر رویایی است ، نه؟

من هم اینگونه فکر می کردم اما با اینکه مشتاق بودم ، فرصت نمی شد برای دو خواهر کوچک ترم بخوانمشان .
تا اینکه یک شب یک دفعه به دلم افتاد برایشان بخوانم ، سریع وارد طاقچه شدم و نسخه الکترونیکی آن را خریدم.

تا به حال یک اثر آنقدر نا امیدم نکرده بود. اطلاعاتی که درباره منجی عالم می دهد بسیار مهم و برای من و بچه ها آموزنده است اما کاش کاش کاش کاش خانم ژوبرت بیشتر روی متن و پرداختن به شخصیت ها وسواس بخرج می داد.

شخصیت ها و فضای داستان جان ندارند و هنر کنیم ((به نظر شخصی خودم)) شاید بتوانیم یک بار بچه ها را پای حرفشان بنشانیم.

گفت و گو ها یخ زده و سرد و تصنعی هستند و خواننده را از جهان داستان به بیرون پرت می کنند. تجربه شخصی خواندن برای خواهر هایم که در واقع مخاطب هدف این کتاب محسوب می شوند اینگونه بود و آن ها به معنای واقعی این کتاب را ((تحمل کردند)).

خانم ژوبرت شما مگر آن کسی نیستید که کلوچه های خدا ، خداحافظ راکون پیر و... را نوشتید؟ 
چرا این فرصت بی نظیر را برای موضوع به این مهمی از دست دادید؟
تصویر سازی به این خوبی ...اما....:(

پ.ن: با تمام این ها باید گفت کتاب ((یک داستان دنباله دار)) قدم رو به جلویی  بوده و با تمام ایراداتش می توان گفت جزء انگشت شمار کتاب های قابل قبول بازار با این موضوع است.