یادداشت فاطمه معروفی

        کتابی پر از تصویرهای چشم‌نواز، با جمله‌هایی کوتاه، مینیمال و امیدبخش. از همون‌هایی که می‌تونن یه هدیه‌ی شیک باشن یا چندتا بریده‌ش بشه استوری قشنگ ساخت.
اما آیا می‌تونه چیزی بیشتر از این باشه؟

راستش رو بخواید، برای من نه.
این کتاب—درست مثل «پسرک، موش کور، روباه و اسب»—بیشتر یه کتاب دکوریه.
نه اینکه بد باشه، نه. تصویرگریش عالیه، فضاش لطیفه، حرفاش قشنگن.
ولی عمیق و تکان‌دهنده نیست.
اون جنس جرقه‌ای که دلم می‌خواست توی جانم بیفته، نیفتاد.

🙃شاید هم مشکل از منه
از منی که در هر چیز دنبال مفهوم، ریشه و لایه‌های پنهان می‌گردم و وقتی کتابی رو می‌بندم، دلم می‌خواد ذهنم تا مدتی درگیرش بمونه، نه اینکه فقط بگم: «عه چه قشنگ بود!» و تمام.

📚 این کتاب شاید برای بعضی‌ها همون چیزی باشه که باید باشه:
یه تلنگر لطیف توی روزهای سخت
یه یادآوری ساده توی دل‌گرفتگی‌ها
اما برای منی که بیشتر خوندم، بیشتر خواستم،
یه چیزی کم داشت.

✨ شاید هم این دسته کتاب‌ها فقط برای گاهی‌وقت‌ها ساخته شدن
برای وقت‌هایی که حال تحلیل نداریم
فقط می‌خوایم یه کسی (ولو یه پاندای بزرگ) آروم در گوشمون بگه:
«هیچ اشکالی نداره اگر ندونی باید چیکار کنی.»