یادداشت مهدی نجف پور

        درباب شازده احتجاب باید بگویم که این روایت سیال و ترکیبش با چنین فضای داستانی‌ای برایم به شدت زیبا بود. اما فرای بخش تکنیکی چیز جذاب این کتاب روایتِ گفتمان بازی است که گلشیری به خوبی آن را به اجرا در می‌‌آورد. در تک تک بخش های روایی داستان این مخاطب است که تصمیم گیری می‌کند با کدام بخشِ محتمل همراه شود و داستان خودش را بسازد. شازده احتجاب مردی‌ست روان‌پریش، پارانوییک و در گیر و دار التهابات روانی‌ای که جستا و گریخته به فروید می‌توان آن‌‌ها را متصل نمود. نماد های جنسی، اِلِمان های هیستریک، عقده‌های مختلف جنسی و غیره و غیره. به شخصه دوست داشتم داستان شازده احتجاب را یک رستگاری ببینم. رستگاری‌ای که با نابودی تمام می‌شود. با این خوانش می‌توانم تمامی اِلِمان های مختلف داستان را به خوبی در ذهن خود مرتبط کنم و تجربه‌ای لذت بخش را دریافت نمایم. اما این گفتمان باز بودن کتاب به مخاطب اجازه‌ی هر برداشتی را می‌دهد و همین کتاب را خواندنی تر می‌کند.

شازده احتجاب را حتمن توصیه می‌کنم که بخوانید. اما نه در ابتدای مسیر کتاب خواندنتان. بهتر این است که با فاکنر و قلم او آشنایی داشته باشید و سپس به این کتاب مراجعه کنید.