یادداشت Keyvan Rasouli

        نمیدونم. شاید به خاطر ترجمه بود. شایدم به خاطر اینکه من آمادگی ادراک این کتاب رو نداشتم.
اما میتونم بگم از نظر من بارزترین نکته‌ی کتاب این بود که گاها باید حرف زد. نیازها رو مطرح کرد. مسیری که ایوان ایلیچ به سمت مرگش پیش میبرد تنها با حرف زدن بود که میتونست هموار تر بشه.
نمیدونم. مرگ مفهوم گنگ و اجتناب ناپذیریه. شاید بشه یک بعدش رو توی این کتاب دید و فکر کرد: اگر من فردا بمیرم چقدر احتمال داره مثل ایوان ایلیچ فکر کنم.