یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        آقای چخوف نازنین، من واقعاً به شما علاقه‌مندم. این اولین داستانی بود که من از چخوف می‌خواندم. تا حالا فقط نمایشنامه‌هایش را خوانده بودم و حقیقتاً جادوی تصویرسازی و دیالوگ‌نویسی آقای چخوف به نمایشنامه‌هایش ختم نمی‌شود. فضای تیمارستانی در شهری کوچک که چخوف به‌تصویر کشیده و کسانی که در بیشتر مواقع به‌زور در آنجا بستری می‌شوند و برخوردهای غیرانسانی‌ دیگران با آن‌ها بی‌شباهت به وضعیت برخی از جوامع و زندان‌هایشان نیست انگار. (وضعیتی که برای ما تصورش هم چندان سخت نیست.) اما جدای این، چیزی که برایم خیلی جالب بود علاقه‌مندی چخوف به فلسفه‌ی رواقی‌گری و البته نگاه انتقادی‌اش به آن بود. انگار با به‌تصویر کشیدن علاقه‌ی یکی از کاراکترهایش به این دیدگاه و در مقابل به چالش کشیدن باورهایش توسط کاراکتری دیگر، چخوف زیر و بم‌های این بینش را بررسی و به چالش می‌کشد و من واقعاً از این کارش کیف کردم.