یادداشت محمد حسین رمضانی

        آدم های بزرگ، ادراک‌شان قوی ترین ادراک است. 
خوب می‌فهمند. درست تصمیم می‌گیرند. و درست عمل می‌کنند.

امیرخانی خودش را بزرگ نشان می‌دهد. رگه های شخصیتی خودش را و یا حداقل خصائص جوانمردی مورد علاقه‌اش را می‌نویسد تا شور و شعور ایرانی جماعت را زنده نگه دارد.
شور و شعوری که با هم دیگر نیست. مگر زیر خیمه ارباب.
همیشه از شور و شعور حسینی زیاد حرف می‌زنند ولی حقیقتا هر کس و ناکسی که از عهده اش برنمیاید.
رجلی باید باشد همچو قیدار. همدم سیاه و سفید ها. همدم شهلا ها و صفدر ها و حتی ناصر ها.
ناصرهایی که گم‌اند در سیطره‌ی وجودی این مرد. گم به معنی اینکه عظمت قیدار تو را از دایره منطق و عقل گاهی به دور می‌کند.

و کاش سید گلپا ها و لنگر هایش در این شهر غریبِ بعیدِ کم ارزش، رونق بیشتری داشتند. که غلامان سیاه بیشتری زیر «بیمه جون» بروند.