یادداشت فری‌هستم‌با‌مقداری‌با [همون‌فریبا]

        کتاب نسیمی که بر ستاره‌ای وزید اثر جونگ میونگ‌لی درمورد یک جوان به اسم واتانابه یوئیچی ژاپنی هست که توی جنگ جهانی دوم، یعنی درست زمانی که کره و ژاپن با هم توی جنگ سخت و بی‌رحمانه‌ای بودن و کره تحت تسلط ژاپن بود بخاطر قانون سربازی احباری پسران راهی دوره‌های آموزشی می‌شه و تبدیل به یک زندان‌بان توی زندان فوکوئوکا می‌شه. 
پشت کتاب نوشته شده:« نسیمی که بر ستاره‌ای وزید رمانی است پرکشش و شاعرانه داستان در زمانی اتفاق می‌افتد که شعله‌های جنگ جهانی دوم افروخته شده و کره تحت تسلط ژاپن است. بسیاری از فعالان جنبش استقلال‌طلبی کره و از جمله یون دونگ-جو شاعر نامدار کره‌ای در زندان فوکوئوکا در بند هستند. آرامش دردناک زندان با اتفاقی مرموز به هم می‌ریزد یکی از زندان‌بانان کشته شده است و مشخص نیست چرا و چطور. کشف راز این اتفاق به کشف وقایع پیچیده‌تری منجر می‌شود که زیر پوست زندان در جریان‌اند؛ وقایعی که نشان می‌دهند شاید امید و آزادی در محاق بروند اما هرگز خاموش نمی‌شوند و چون رویش سبزه‌ای در دل سنگ راهشان را می‌جویند.» 

این کتاب یه شاهکاره که هم‌زمان شعر، ادبیات، موسیقی، زبان، فرهنگ، درد، امید، زیبایی، جنگ و بی‌رحمی رو به تصویر می‌کشه. اگه یه نفر ازم بپرسه بهترین کتابی که خوندی چی بود مطمئنم اولین اسمی که به ذهنم میاد اسم این کتابه. تا به حال موقع خوندن هیچ کتابی این‌قدر لذت نبرده بودم. نویسنده به طرز شگفت‌انگیزی تونسته بود تموم افکار و احساسات و اتفاقات رو به زیباترین و شاعرانه‌ترین حالت‌ممکن طوری بنویسه که خواننده با تموم وجودش اون‌ها رو درک کنه. دیالوگ‌های کتاب فوق‌العاده زیبا و شاعرانه بودن. نسیمی که بر ستاره‌ای وزید جور متفاوتی جنگ و امید و آزادی و نقش شعر و ادبیات رو توی جامعه و احساسات رو به قلم آورده بود. بهم یاد داد که واقعا امید و آزادی هیچ‌وقت نمی‌میرن.  
یه نکته‌ی دیگه‌ای که این کتاب داشت این بود که هم‌زمان هم شاعرانه بود و هم جنایی-معمایی و هم تاریخی! واقعا این ترکیب برای من جذاب بود.
بُعد جنایی-معمایی کتاب تقریبا قوی بود و من رو دنبال خودش می‌کشوند تا صفحه‌هارو ورق بزنم و پیش برم تا بتونم این پازل رو درست کنم. 
وقتی کتاب رو بخونید هیچ‌وقت سوگی‌یاما و دونگ‌جو و واتانابه رو فراموش نخواهید کرد. 
من وقتی که کتاب رو تموم کردم متوجه شدم که کتاب یک جورهایی بر اساس واقعیته و یون دونگ‌-جو یکی از شاعرای مهم و معروف کره‌ست و واقعا اشعار خوب و زیبایی داره و حیف که ترجمه‌شون اون انگار اون حس اصلی شعر رو منتقل نمی‌کنه. 
درمورد ترجمه هم به نظرم ترجمه‌ی نشر نون (مژگان رنجبر) ترجمه‌ی خوب و روونی بود اما به نظرم اون لحن و فضای شاعرانه خیلی خوب منتقل نشده بود. 
ساندی‌تایمز هم درمورد این کتاب گفته: 
«رمانی در ستایش شعر و ادبیات، با پیچش‌های غیرمنتظره‌ی بی‌شمار.»