یادداشت فاطمه روحی

        اولین کتابی که از احمد دهقان خوندم« سفر به گرای ۲۷۰ درجه» بود.
نگاه و روایتی که نویسنده به جنگ داشت رو دوست داشتم .
همین نگاه من رو به این نتیجه رسوند که این مجموعه داستان رو هم ازش بخونم .

مجموعه داستان« من قاتل پسرتان هستم» رو خیلی دوست داشتم. 
چون داستان ها با این که کوتاه بودند، در هر داستانی  نویسنده به نوعی حق مطلب رو در مورد جنگ و آدم های بازمانده از جنگ  ادا کرده.
واقعا چرا بعضی ها حتی اگر داستان ها ضد جنگ باشه هم با ضد جنگ بودن این کتاب ها مشکل دارند؟
 اگر یک کتابی هم  ضد جنگ باشه به این معنا نیست که  نویسنده در تلاشی هست که به خواننده بقبولاند که اگر دشمن به خاک آبا و اجدادی تو تعرض کرد تو هیچ کار نکن و کلا از جنگ متنفر باش! 
 در صورتی که در این مجموعه داستان همه این شخصیت ها برای خاک این کشور جنگیدن و  از وطن خودشون در مقابله زیاده خواهی و طمع عراق بعثی دفاع کردند.
 شاید باید گفت این جنگ نیست که افتخار داره! جنگ هشت ساله ما  یا هر کشوری که جنگ نابرابر داشته از این جهت افتخار داره که مردم حاضر نشدن دست از  دفاع و مقاومت  برای حفظ خاک شون بردارند.

شخصیت های درون کتاب چه کسانی  که برای جنگ به جبهه رفتن تا  اون هایی که جانباز شدند یا شهید و  خانواده هاشون برای من قابل باور بودند.
 برخلاف بعضی از کتاب های که در مورد جنگ نوشته میشه یا  بعضی از فیلم هایی که ساخته میشه و  جوری در مورد این  جانباز ها یا شهدا نوشته  و تصویر سازی میشه  که برای من اصلا قابل باور نیستند و حتی اون شخصیت ها رو در حد معصومین و پیامبران به من مخاطب نشون دادند. 

 شخصیت های این کتاب از اون جانباز هایی که بعد از جنگ مشکل مالی دارند،مادرانی که نمیتونن از دنیا رفتن پسرشون رو قبول کنند ، کسی که توی جنگ به معشوقش فکر می کنه و  این که همه این اشخاص هم از خانواده انقلابی نبودندو ....در آخر رزمنده هایی که نمی‌دونند بعد جنگ باید چی کار کنند و زندگی بعد جنگ رو بلد نیستند.
همه این ها برای منی که جنگ رو ندیده و فقط از سختی و تلخی و رشادت هاش شنیده قابل درک و احترام هست.
 شاید چون نویسنده خودش جنگ رو دیده و تو جبهه بوده همچین مردم هایی در داستان خلق کرده که خودش باهاشون روبه رو و هم سنگر بوده.
 مردمی که با هر سلیقه ای و تفکری برای این خاک جنگیدند و بعد از جنگ هم مشکلات خودشون رو داشتند و دارند.