یادداشت آرنوش بصیری پور

        رونی یک پیانو قورت داده
راستش قبل دیدن طرح جلد و اسم نویسنده گمان کردم با یک کتاب ترجمه ای مواجه ام
کتاب را جمع خوانی کردیم ،بعد از چند فصل به دوستانم گفتم:حوصله تون سر نرفت!؟
کتاب در شروع سعی میکند با تعلیق و ایجاد پرسش و طلب رفع ابهام مخاطب را با ادامه داستان خود همراه کند.اما زور این تعلیق زیاد نیست هر چند که تا فصول پایانی رفع هم نمیشود اما آنچه من را در ادامه مجاب کرد به ادامه دادن ،شکل گیری قصه بود نه تعلیقش. بعد چند فصل بالاخره شخصیت ها درست سر جایشان نشستند و قصه ،قصه شد.
نقاط قوت کتاب زیاد است. اما شاید مهمترینش اندازه کشمکش هاست.کشمکش ها درست به اندازه یک نوجوان طراحی شده اند.و با همین کشمکش های به قاعده از دل قصه یک قهرمان نوجوان بیرون می آید.
شاید اگر نویسنده کتاب یک خانم بود شخصیت رونی عمق بیشتری می‌گرفت اما با این حال آقای نویسنده از پس لحن و درونیات دخترانه خوب برآمده.
نویسنده برای شخصیت های پراکنده داستان هم ارزش قائل بوده و هریک را با ویژگی،  خاصش کرده.