یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        فقط یکی‌اش را پسندیدم، آن هم...

۹ داستانی که خواندم، یکی‌اش را که اولین داستان هم بود، پسندیدم؛ آن هم تکنیکی نه مضمون و محتوایی. نمی‌خواهم نظر کلی بدهم، ولی من داستانی را که وقتی بخوانم، جز خودکشی حرفی نداشته باشد، دوست ندارم. یکی دیگر از داستان‌ها هم به خودکشی ختم شد.
چندتایی از داستان‌ها هم حرفی برای گفتن نداشت که خواننده بخواهد کشفش کند؛ همه‌اش(بیشترش) رو بود و فاش.
داستان‌ آخر که جنبه‌ی نمادین داشت، هم بیشتر به حکایت نزدیک بود تا داستان.

البته همیشه این را برای خودم یادآور می‌شوم که هدایت جزو اولین‌های داستانِ ایران است، پس قابل احترام و توجه. این مجموعه هم اولین مجموعه داستان صادق هدایت بود، سال ۱۳۰۹؛ ۹۲ سال پیش.