یادداشت امیررضا بیات

مرگ در ونیز
        اصل و اساس داستان و پیرنگش رو دوست داشتم، داستانی عمیق، بدون اوج و فرود های مرسوم داستانی، با یک دید رئالستی _ سمبلیک و شخصیت‌پردازی جذاب. اما ( یک امای بزرگ) نثر کتاب به شدت سخت و سنگین بود و لذت داستان رو برام کم کرد.
من اصولا مقدمه و سخن ناشر و پیش‌گفتار و سخن مترجم و این قبیل ضمایم آغاز کتاب رو در ادبیات داستانی نمی‌خونم و کلا بهش اعتقاد چندانی ندارم، اما این بار بعد از خوندن داستان رفتم سراغش بلکه دستگیرم بشه در مورد نثر سنگین اثر چیزی ذکر شده یا نه که دیدم بله حتی خود مترجم هم آگاه به این موضوع بوده و در موردش چند پاراگرافی توضیح داده و این موضوع رو به وفاداری ترجمه به متن اصلی نسبت داده و به شکلی تقصیر رو از سر خودش گذرونده، که می‌شه گفت پر بیراه هم نیست این حرف و فکر می‌کنم ترجمه‌ی وفادارانه حتی به قیمت سخت‌خوانی (حتی با ذکر این مورد که خودم مخالف نثر سخت هستم هر چقدر هم که زیبا باشه) بهتر از ترجمه‌ای غیروفادارانه‌اس.
و موقع خواندن داستان مدام به این فکر می‌کردم که کاش جایی بود که تخصصی مبحث ترجمه‌ی ادبیات داستانی رو بررسی می‌کرد و می‌تونست راهنمای خوبی برای انتخاب بین مترجمین مختلف این آثار باشه ( برای خودم خیلی جذابه انجام این موضوع اگر  شرایطش رو داشتم که متاسفانه فعلا ندارم).
خلاصه اینکه اگه با نثر سنگین (خیلی سنگین) حال نمی‌کنین سراغ این داستان (حداقل با این ترجمه) نرید و اگه مشکلی با اینچنین ادبیاتی ندارید به احتمال زیاد بسیار از داستان لذت خواهید برد.
      
14

4

(0/1000)

نظرات

تاکنون نظری ثبت نشده است.