یادداشت مجید شفیعی

        عملا بازنویسی داستان مرد بغدادیست که دست مایه بخشی از اشعار مولوی نیز بوده است و اتفاقا محصول موفقیست و میتوان این کتاب را پر مخاطب ترین کتاب کوئلیو در ایران دانست. بی گمان این داستان (در مثنوی) که رنج را عاملی برای یاد خدا میداند و اشاره به گوهر دین دارد و پرداختن به پوسته (عبادات) را عامل غفلت زدایی و رسیدن به گنج پرستش و یکی شدن با خدا میداند را در انسان کامل بلا اثر مینمایاند و این در حالیست که در انسان کامل مانند پیامبر شدت عبادت چنان است که اعتراض برخی از همسران ایشان را به دنبال داشت و ایشان همسرانشان را مخیر میکنند بین بودن با ایشان با همین پرداخت به عبادات یا جدا شدن و طلاق. در هر حال زجر و سختی عبادات در دید خدا مقصد است و در دید ایشان مقدمه و این تفاوت و رواج این تفاوت در بین عامه و خاصه ی مردم موجب بد بینی ایشان به خدا و راه سعادت وحی شده بر انباست. کلا دوری و نخواندن از اینگونه نویسندگان (نویسندگانی که در زیست بوم اعتقادی و فرهنگی ما قلم نمی زنند) را توصیه میکنم