یادداشت

        مشکل وهم این است که همیشه فکر می‌کنیم می‌دانیم زندگیِ نکرده قرار بوده چگونه باشد. و همیشه هم حتماً نسخه‌ی بهتری از زندگی واقعی ماست. آن زندگیِ دیگر با ارزش‌تر و هدف‌دارتر است و به‌طرز غیرممکن عاری از شکست و اتفاقات ناگوار. این شکاف بین رؤیا و واقعیت گه‌گاه موجب بروز نارضایتی‌های عمیق می‌شود. اما من دیگر اسیر بی‌قراری نیستم. حالا زندگی‌ام را تنها زندگی ممکن خود می‌بینم که یکتایی و فردیت خاص خود را دارد. حسرت زندگیِ منِ دیگر را خوردن، آن‌که بنا داشت در پاریس بماند، یا آن‌که قرار بود استاد قانون اساسی نیوساث‌وِلز شود، نهایت نا‌بخردی است.


×××

صفحات ۵۰ و ۵۱