یادداشت راضیه بابایی

        
عاشقی به سبک ونگوگ را صوتی گوش دادم . بخشی از کتاب را خود شرفی خبوشان خواند... اولش توی ذوقم خورد و بعد دیدم صدای خش دارش چه قدر  برای خواندن فصول آخر داستان مناسب است.

داستان از عشق یک نوکرزاده به دختر ارباب شروع می‌شود .عشقی که جریان حیات است در رگهای جوان. البرز و نازلی داستان را شروع می‌کنند اما گمان نکنید با یک داستان عاشقانه عادی طرفید، داستان طوری تمام می‌شود که لب به تحسین نویسنده باز می‌کنید!
تعریفی های کتاب زیاد است و درظرفیت  یادداشت کوتاه نمی‌گنجد ، جمع‌ جورش می‌شود:
 زبان و نثر پخته و یکدست، دیالوگهای داستانی درجه یک، تصاویر داستانی و توصیفاتی که کم از فیلم دیدن ندارد،استفاده از نمادها و نشانه‌ها با هنرمندی و قدرت، پیرنگ بی نقص، فرم پیچیده و پر تعلیق داستانی و در آخر شخصیت پردازی‌هایی که به جان اثر نشسته است.

کتاب در هر مرحله از پیشرفت پیرنگ، به واسطه شکست خط زمانی، خواننده را هوشیار نگه می‌دارد و او را متوجه این نکته می‌کند که هرچه گفته می‌شود و هر نامی ذکر می‌شود جایی در داستان رسالتی بر دوش دارد. این پیچیدگی ناشی از تفاخر یک نویسنده جویای نام نیست که بی جهت روایتی بنویسد غیر قابل فهم و دشوار، بلکه بخشی از طرحی ساختارمند رمان است که بابت تک تک جملات آن فکر شده است.

نویسنده اگر خام دست باشد و فقط در مسیر تقلید از بزرگان ،حتی اگر مقلد خوبی باشد، نمی تواند داستان را از نظر محتوا غنا بخشد و شرفی خبوشان با این کتاب ثابت کرد از این دسته نیست.

او می داند چه می‌خواهد بگوید، به موقع و درست روایت می‌کند تا تاثیر شگرف خود را بر مخاطب بگذارد و او را به مقام کشف و شهود در جهان داستان برساند.
گام به گام و تدریجا دریچه‌های اطلاعات را در همان فرم پیچیده با شکست‌های فراوان خط زمان، می گشاید و لذت غور کردن در عالم داستان را به مخاطب هدیه می‌کند.

از نکاتی که در این کتاب آزارم داد بی‌پروایی نویسنده در نزدیک شدن به خط قرمزهای شخصی بنده بود؛
 توصیفات بسیار روشن و دقیق از ارتباط و نزدیکی با سگ و بیان حالات او و همچنین کاربرد ناسزاهای درشت و سنگین که گوش از شنیدن آن داغ می‌کند، از آن جمله اند. این موارد با اینکه مطلوب من نبود ولی به خاطر ریز بینی و تحقیق دقیق پیرامون تیپهای مختلف آدمها به نوبه خود ارزشمند است و پایه‌های رمان را قوام بخشیده و اثر را باور پذیرتر کرده است.همچنین در فصول ابتدایی کار، گفتگوهای تخصصی البرز و نازلی پیرامون هنر نقاشی ، داستان را از ریتم انداخت و جا داشت این بخش‌ها کوتاه‌تر شود.

برترین نکته درخشان رمان عاشقی به سبک ونگوگ، ساخت نظام نمادها و نشانه است که بار انتقال محتوای مورد نظر نویسنده به مخاطب را به دوش می‌کشد و الحق جای تحسین دارد. از بین آنها می توان به دخمه، تولد نوزاد، شراب و لنگی پای شخصیت و ...اشاره کرد. این آثار قابلیت تحلیل و واکاوی دقیق را برای کشف درون‌مایه و لایه های مختلف داستانی را دارا هستند و می توان در مورد هنر نگارش آن قلم فرسایی کرد.

از ۵ امتیاز، کتاب را لایق ۴.۵ می‌دانم و این کسر هم به دلیل ذکر شده در متن  است.