یادداشت سید محمود جهان آرا

        شاید جالب به نظر بیاد اما من در مقایسه با سایر ترجمه ها از این ترجمه خوشم اومد و راحت تر بودم. موری شوارتز در طول کل داستان من رو شگفت زده می کنه. مصداق بارز یک یهودی که تا حد امکان سعی می کنه از همه چیز حتی درد بی امان لذت ببره. بقیه بهش نگاه می‌کنن و الهام می گیرن اما به شخصه برای من احمقانه ست که بدون هیچ معنای خاصی سعی کنی از همه چیز لذت ببری. بیشتر حقارت آمیز و دردناکه تا قشنگ و الهام بخش. داری تمام تلاشت رو می کنی که در این گیر و دار هیچ معنای دیگری جز «خودیت» دریافت نکنی! فقط یکبار در این کتاب اسم خدا اومده و اون هم به تمسخر! چطور می تونم از این کتاب الهام بگیرم؟!