یادداشت رضا صالحی

        گذشته می‌تواند زندانی باشد با دیوارهایی که صوت را تکرار می‌کند؛ هر صدایی که از قدم‌هایتان، حرف‌هایتان یا هر تکان‌خوردنی تولید شود، نه‌تنها ضعیف نمی‌شود؛ بلکه بعد از هربار برخورد با دیوارهای زندانِ خاطرات، بر تعدادش افزوده می‌شود. دیری نمی‌پاید که عقل در سنگینیِ این پژواک نابود می‌شود و آدم به کالبدی متحرک و خالی از روح تبدیل می‌شود.
امّا گاه انسان می‌تواند با مرور خاطراتِ ایامِ رکود و سکون یا با مرور حسرتِ فلج‌کنندهٔ خاطراتِ پویا و پرکشش‌اش، نیرویی تازه و معنایی پررنگ برای ادامهٔ زندگی پیدا کند.
در این کتاب، نویسنده به زیبایی توانسته چنین مواجهه‌ای را با کلماتش به تصویر بکشد و چنین انگیزه و توانایی‌ای را در دل خواننده/بیننده بیدار کند.