یادداشت مونا نظری

        گاهی فکر میکنم اگر فلسطینی‌ها، لبنانی‌ها یا کلا اهالی خاورمیانه به اندازه مثلا آمریکایی ها فیلم و رمان از زندگی خودشان تولید کرده‌بودند، واکنش جامعه جهانی نسبت به اتفاقات وحشتناک این منطقه چقدر با الان تفاوت داشت؟ 

آدمی که صدا ندارد، از نگاه بیرونی با عدد تفاوتی ندارد و مرگش تنها کم شدن یک عدد از سرنشینان کره زمین است. 

وقتی کسی را نمیشناسی، زندگی و عواطف و آرزوهایش را لمس نکرده‌ای، برایت تبدیل به  «شخص» نمی‌شود.

داستان آدمها را از صرفا یک عدد از میلیاردها سرنشینان کره زمین، تبدیل به انسان می‌کند‌؛ به همنوع، همنفس، عضوی از پیکر انسانیِ من، که رنج و اندوهش، رنج و اندوهِ من می‌شود.
«یک تکه زمین کوچک» داستان چندماه از زندگی کریمِ دوازده ساله و دوستانش در رام الله فلسطین و زیر سلطه‌ی اسرائیلی هاست.
با خواندن این داستان فلسطینی‌ها از مشتی عدد، تبدیل به آدمهایی می‌شوند که گوشت و پوست و عاطفه و رنج دارند. کسانی مثل خود ما، در شرایطی پیچیده، دشوار و متفاوت. 

بعد از خواندن این کتاب، هربار بعد از اخبار دردناک جنگ از خودتان می‌پرسید نکند کریم، هوپر یا جمال هم آسیبی دیده باشند. ناخودآگاه برای آزادی و آرامش شان دعا میکنید و آرزو میکنید کاش دستی برای کمک به آنها داشتید. و این معجزه داستان است. 

این کتاب برای دوازده سال به بالا مناسب است، اما با توجه به اطلاعات بسیار کمی که از زندگی اهالی فلسطین داریم، خواندنش برای همه ما لازم است.

💢 غم انگیزِ ماجرا آن جاست که حتی این رمان هم که جزو آثار انگشت شمار ادبیات مربوط به فلسطین است، توسط یک نویسنده انگلیسی نوشته شده. انگار اهالی این منطقه زیر سایه شوم جنگِ این سالها نا و توان داستان پردازی ندارند، یا صدایشان به گوش مردم دنیا نمی‌رسد.

💢 ما چقدر دغدغه رساندن صدایمان به گوش مردم دنیا را داریم؟ 

💢 مسئولی که دستت را از دکمه فیلترینگ برنمیداری، حواست هست با به حاشیه راندن این ملت از عرصه شناخت جهانی، ایرانی ها را تبدیل به مشتی عدد میکنی؟