یادداشت فاطمه سادات امامی

        دچار دوگانگی شدم. چون نویسنده کتاب رو خیلی دوست دارم اما کتابش اصلا اون چیزی که فکر میکردم نبود.‌..
خیلی هم تعریفش رو شنیده بودم و تصورم با چیزی که خوندم به هم نخوند.
محتوا و ریتم کتاب رو از صفحه ۳۰ به بعد دوست داشتم. اما از یه جایی به بعد شبیه رمانای ۹۸ ایا شد. و واقعا نمیتونستم ادامه بدم. تنها دلیلی که تا آخر خوندم این بود که دلم میخواست بفهمم تهش مستوره با این وضعیت قر و قاتی که توش گیر کرده چیکار میکنه که واقعا حرکت خاصی صورت نگرفت...و همین. عنوان کتاب و ایده اش رو خیلی دوست داشتم...اما...با متنش ارتباط نگرفتم