یادداشت Sepehr Karimi

        سه‌گانه نیویورک آستر یه نمونه امن و کم‌خطر از ادبیات پست‌مدرن حساب میشه به چشم من. نه انقدر پیچیده و سخت که خواننده رو از خودش فراری کنه و نه خیلی بازیگوشانه که حس یه اثر نه چندان جدی بده.
با این حال با بقیه کارایی خوندم هم این تفاوت رو داشت که خیلی زیرپوستی و غیرمستقیم خودشو لو میداد. در نگاه اول سه تا داستان کتاب هیچ ارتباطی به هم ندارن ولی خب با ارجاعات خیلی گذرا، خواننده مجبور میشه ربطی بینشون پیدا بکنه. حتی در مورد ارتباط اسم هر داستان با داستان دیگه هم من یه نظریه‌هایی دارم اما خب چون خیلی مطمئن نیستم، بهتره ننویسمش.
از سه تا داستان، سومی با اختلاف خیلی زیاد از بقیه بهتر و جذاب‌تر بود. اما دوتا داستان دیگه هم جالب بودن.