یادداشت Saba

        حدود سه سال پیش جلد دوم یاغی شن ها رو خوندم و هنوز اونقدر درگیرم که احساس کردم اگر برای این کتاب ننویسم در حق خودم و تمام کسایی که هنوز نخوندن ظلم کردم.پس دفترم رو برداشتم و نقدی رو که همون موقع از این کتاب نوشتم رو واستون پیدا کردم:
شخصیت پردازی و فضاسازی این مجموعه بی نظیره و باعث میشه آرزو کنی کاش بخشی از دنیای عظیم میراجی بودی و با انقلاب احمد همراه می شدی.
کم پیش میاد توی یک کتاب شخصیت منفی دوست داشتنی باشه یا اینکه خیلی خوب طراحی بشه؛ولی یاغی شن ها در این مورد برتری داشت.چون شخصیت منفی داستان فوق العاده بود.از اون منفی هایی که محبت میکرد،می بخشید،موفقیت های بزرگ کسب می کرد و در عین بی رحمی دلنشین بود ( عجیبه نه؟).افکار و رفتارش بسیار پخته و منطقی بود به حدی که خود من هم درکش کردم.
شخصیت های این مجموعه هیچ وقت اونقدر آرمانی و بدون نقطه ضعف نیستن که نشه درکشون کرد و حتی اونا هم اشتباه می کنن و شکست میخورن یا حتی میتونن احمق و خودخواه باشن.حتی اونا هم شک میکنن و میترسن و این هست که باعث میشه بیشتر دوستشون داشته باشیم.پایان بندی داستان در حدی خوب بود که منو به هیجان آورد و توصیفات اونقدر عالی بودن که داستان هیچ وقت از ذهنم پاک نمیشه.
این قسمت رو خیلی دوست داشتم و بی شک از بهترین مجموعه های هست که خوندم! اثری بسیار قوی و فوق العاده با کمترین ایراد.